ચિંતનની પળે :

ફેમિલી માત્ર એક શબ્દ નથી, સંબંધોનો એક સમૂહ છે. ડીએનએનો કોઈ વિકલ્પ હોતો નથી. લોહી બદલી શકાય છે, પણ બ્લડગ્રૂપ ચેઇન્જ કરી શકાતું નથી. વાંચો, ‘ચિંતનની પળે’.

તને એમ થશે કે આનું
ફેમિલી તો કેવું વિચિત્ર છે!
ચિંતનની પળે : કૃષ્ણકાંત ઉનડકટ

પડતી નથી કદીયે જાણે સવાર ઘરમાં,
અંધાર ફિટ કરે છે કોઈ સુથાર ઘરમાં
સામે કશુંક વળતર મળવું તો જોઈએને?
દઉં ક્યાં સુધી હું મારાં આંસુ ઉધાર ઘરમાં.
-અનિલ ચાવડા.

ફેમિલી, પરિવાર,કુટુંબ. પરિવાર માત્ર એક શબ્દ નથી,સંબંધોનો એક સમૂહ છે. ડિએનએનો કોઈ વિકલ્પ હોતો નથી. લોહી બદલી શકાય છે, પણ બ્લડગ્રૂપ ચેઇન્જ કરી શકાતું નથી. એ તો જે હોય છે એ જ રહે છે. પરિવાર પણ બદલી શકાતો નથી. મરવાનું કદાચ માણસના હાથમાં હોય છે,જન્મવાનું આપણા હાથમાં હોતું નથી. મારો જન્મ આ જ ફેમિલીમાં કેમ થયો એવો સવાલ પૂછી શકાતો નથી. કોઈ પૂછે તો એનો કોઈ જવાબ હોતો નથી. નસીબ કે ઋણાનુબંધની વાતો કરવી હોય તો કરી શકાય. જોકે,એનાથી પણ કંઈ હકીકત બદલી જવાની નથી. જે છે એ છે. જે હોય છે એ જ સત્ય હોય છે.

દરેક પરિવારની અલગ આઇડેન્ટિટી હોય છે. દરેક ઘરનો મૂડ જુદો હોય છે. દરેક ઘરનું પોતાનું વાતાવરણ હોય છે. એ ક્યારેક ધબકતું હોય છે, ક્યારેક ફફડતું હોય છે,છતાંયે એ જીવતું હોય છે. એક ઘરમાં અલગ અલગ પ્રકૃતિના લોકો એકસાથે જીવતા હોય છે. આ બધાની પ્રકૃતિનો સંગમ એ ઘરની પ્રકૃતિ બની જતો હોય છે. બંધ બારણાની વચ્ચે ક્યારેક કલરવ અને ક્યારેક કોલાહલ જિવાતો હોય છે. થોડીક ફરિયાદો હોય છે. કોઈનું કંઈ ગમતું હોતું નથી. કોઈનું કંઈક સ્પર્શતું હોય છે. પરિવારની સૌથી મોટી ખૂબી શું હોય છે એની ખબર છે?બધાંનું હાસ્ય કદાચ જુદું જુદું હોઈ શકે,પણ બધાનાં આંસુ સરખાં હોય છે. એક સભ્ય બીમાર હોય ત્યારે માત્ર એની પથારી જ સુષુપ્ત નથી હોતી, બીજી પથારીઓ પણ થોડી થોડી કણસતી હોય છે. એક વ્યક્તિ દુ:ખી હોય ત્યારે બધામાં થોડો થોડો ઉચાટ જીવતો હોય છે.

ઘરની દરેક વ્યક્તિ એકબીજાની ફિતરતથી પરિચિત હોય છે. આપણને ખબર જ હોય છે આ વાત સાંભળીને એનું રિએક્શન શું હશે! આપણે ઘણી વખત એવું બોલ્યા હોઈએ છીએ કે તને ખબર નથી કે મારા ભાઈનો સ્વભાવ કેવો વિચિત્ર છે! મારા બાપાને આવી વાત કરું તો એ સીધા ભડકે જ! અમુક વાત સૌથી પહેલાં કોને કરવી અને આખા ઘરના લોકો સુધી કેવી રીતે પહોંચાડવી તેની આવડત આપણને હોય છે, કારણ કે આપણે એ બધાની સાથે સૌથી વધુ જીવ્યા હોઈએ છીએ. સંવાદની વાતો નીકળે ત્યારે આદર્શ સ્થિતિ એ હોય છે કે બધા સાથે બેસીને વાત કરે. કોઈ મુશ્કેલી હોય તો શાંતિથી નીવેડો લાવે. અલબત્ત, એવું વાતાવરણ હોય તો ને! કોઈ વાત જ સાંભળવા તૈયાર ન હોય તો? તારામાં બુદ્ધિનો છાંટો નથી. તારે તારું ધાર્યું જ કરવું છે. તને ક્યાં કોઈની પડી છે. તારે તો તારા સિવાય કોઈનો વિચાર જ નથી કરવો. તું એવું સમજે છે કે અમને બધાને દુ:ખી કરીને તું સુખી થઈ જઈશ! ક્યાંક તો વળી એ હદ સુધી સાંભળવા મળે છે કે મારાં નસીબ ખરાબ હતાં કે તું મારે ત્યાં અવતર્યો કે અવતરી! મા-બાપ કે ભાઈ-બહેન નારાજ ન થાય એટલે ઘણા લોકો પોતાના રાજીપાનો ભોગ આપી દેતા હોય છે. મારે કોઈનું દિલ નથી દુભાવવું. આપણા દિલને દબાવી રાખીને આપણે કોઈના દિલ પર છરકો ન પડે એની કાળજી રાખતા હોઈએ છીએ.

એક પિતા-પુત્ર વચ્ચે ડિસ્ટન્સ હતું. એક વખતે પપ્પાએ કહ્યું,તારામાં તો બુદ્ધિ જેવું કંઈ છે જ નહીં! આ વાત સાંભળીને દીકરાએ કહ્યું, કદાચ તમે સાચા હશો. મારામાં જેટલી બુદ્ધિ છે એટલી બુદ્ધિ છે. તમારા મતે હું તમારા જેટલી બુદ્ધિ મેળવી શક્યો નથી. હું તમારા લેવલે કદાચ નથી,પણ તમે તો થોડીક બુદ્ધિ ઓછી વાપરી મારા લેવલ પર આવીને વાત કરી શકોને? ઉંમરમાં મોટી દરેક વ્યક્તિ એવું સમજતી હોય છે કે તેનામાં નાના કરતાં વધારે બુદ્ધિ છે. એવું હોતું નથી, પણ કોઈ સ્વીકારી શકતું નથી.

પશુઓ અને પક્ષીઓમાં એવું છે કે મોટાં થાય પછી ઊડી જાય કે છુટ્ટાં મૂકી દેવાય. માણસ કરતાં એ લોકોમાં આ વાત કદાચ સારી છે. જો ત્યાં એવું ન હોત તો પક્ષીઓ પણ એકબીજાને ચાંચો મારતાં હોત અને પશુઓ પોતાનાને જ શિંગડાં ભરાવતાં હોત. આપણે પકડી રાખીએ છીએ. ઘરની દરેક વ્યક્તિ પકડી રાખે છે. કોઈ કોઈને છોડતું જ નથી. બાપને કુળદીપક જોતો હોય છે. દીકરાને વારસો જોતો હોય છે. બહેન ઇચ્છતી હોય છે કે પરિવાર બધા રિવાજો નિભાવે. માને પણ ઊંડે ઊંડે એવી આશા તો હોય જ છે કે મારાં સંતાનો સારી સેવા કરે. સવાલ એવો પણ થાય કે આવી અપેક્ષાઓ હોય તો એમાં ખોટું શું છે?સાવ સાચી વાત છે,ખોટું કંઈ જ નથી,ખોટું ત્યારે જ થાય છે જ્યારે જે સ્વેચ્છાએ થવું જોઈએ એ જબરજસ્તીથી કરાવાય છે. ફરજને નામે ઘણું બધું લાદી દેવાતું હોય છે. આ તો તારે કરવું જ પડે! હા, ફેમિલી માટે થાય એ બધું કરવું જોઈએ, પણ એ અત્યાચાર ન બની જાય એની કાળજી પણ રાખવી જોઈએ.

તમારું ફેમિલી કેવું છે? તમારા ઘરના સભ્યોથી તમને સંતોષ છે? કદાચ હશે, કદાચ નહીં હોય, કદાચ તમે મન મનાવી લીધું હશે કે જેવા છે એવા છે,ગમે એવા છે તો પણ મારા છે. ઘણાના ઘરના સભ્યો ‘ગમે’તેવા હોય છે. ઘણાના‘ગમે તેવા’ હોય છે. એક પ્રેમીયુગલની વાત છે. બંનેના પરિવારો સાવ જુદા હતા. પ્રેમિકાના પરિવારમાં બધા કંઈક હતા. કોઈ ડૉક્ટર હતું, કોઈ મ્યુઝિશિયન હતું,કોઈ બ્યુટિશિયન હતી તો કોઈ પેઇન્ટર હતું. બધા પોતપોતાના ક્ષેત્રમાં માહેર હતા. પ્રેમીએ કહ્યું કે મારા પિતાને તો નાનકડી દુકાન છે. બહેન ભણવામાં એવરેજ છે. એક કાકા તો ફ્રોડના કેસમાં જેલ જઈ આવ્યા છે. મારી માતા અભણ છે. મારા લોકોની વાત સાંભળીને તો તને એમ થતું હશેને આનું ફેમિલી તો કેવું વિચિત્ર છે! પ્રેમિકાએ કહ્યું, ના મને એવું નથી થતું. કંઈ હોવું એટલે શું? માણસ ગમે ત્યાં હોય આખરે તો એ કેવા માણસ છે એ જ મહત્ત્વનું હોય છે. હા, મારા લોકો અમુક લેવલે પહોંચ્યા છે. એનું નામ છે. બધા ખરાબ નથી,પણ બધા સારા જ છે એવું પણ નથી. માણસ કેવો છે એ તો એના સંસ્કારો અને એના વર્તનથી ઓળખાય છે. તને કદાચ મારા લોકોમાં કૃત્રિમતા વર્તાય. હાય સોસાયટીમાં બહુ શ્રેષ્ઠ જ હોય એવું જરૂરી નથી. હું માણસને હોદ્દાથી નહીં, પણ એ કેવા છે તેનાથી માપું છું. ક્યારેક તો માપવાનું પણ પસંદ કરતી નથી. હું વિચારું છું કે માપવાવાળી હું કોણ? કોઈ સંપૂર્ણ હોતું નથી અને સંપૂર્ણ એટલે શું? એની વ્યાખ્યા પણ આખરે તો આપણે જ ઘડતા હોઈએ છીએ. આપણા ચોકઠામાં ફિટ બેસે એને આપણે સંપૂર્ણ માની લેતા હોઈએ છીએ. બે વ્યક્તિ એકસરખી હોતી નથી તો પછી બે પરિવારની સરખામણી શા માટે કરવી જોઈએ.

પરિવાર પરંપરા સાથે જોડાયેલા હોય છે. પરંપરા બદલતી રહેતી હોય છે. તમને કોઈ પરંપરા સામે વાંધો છે? તો એને તમારા પૂરતી તમે બદલી શકો છો. બીજાને બદલવાની કોશિશ જ ઘણી વખત આપણને આપણા લોકોથી અળગા કરી દેતી હોય છે. દરેક પરિવાર સમગ્ર વિશ્વનું એક સૂક્ષ્મ સ્વરૂપ હોય છે. એમાં પ્રેમ પણ હોય છે અને ઝઘડા પણ, વિવાદ પણ હોય છે અને સંવાદ પણ. તમારા ઘરની કઈ પરંપરા તમને ગમે છે? એક પરિવારની વાત બહુ રસપ્રદ છે. એ ફેમિલીના યુવાને એક વખત કહ્યું કે અમે નાના હતા ત્યારથી અમને એક વાત શીખવાડી દેવામાં આવી છે. આમ તો સાવ સીધો સાદો નિયમ હતો, પણ જેમ સમજ પડતી જાય છે તેમ સમજાતું જાય છે કે કેવડી મોટી વાત છે. આ નિયમ એવો હતો કે ઘરના મોટા લોકો સામે બોલવાનું નહીં અને નાનાને ખિજાવાનું નહીં. સાચી વાત શાંતિથી કરવાની પણ દલીલ નહીં. તમે વિચાર કરજો, મોટા સામે બોલવાનું નહીં,નાનાને વઢવાનું નહીં. ઘણા બધા પ્રશ્નો સોલ્વ થઈ જાય છે. ઘણી વખત તો મોટા લોકો અમને કંઈક કહે અને એ ખોટા હોય ત્યારે પણ અમે સામું કંઈ બોલતા નથી, થોડા દિવસો પછી કહીએ છીએ કે સાચી વાત આ હતી. એ કંઈ કહે ત્યારે પણ એની દાનત ખિજાવાની નથી હોતી, પણ સમજાવવાની હોય છે.

ફેમિલીની એક‘સ્ટ્રેન્થ’ હોય છે. ક્યાંક થોડીક વધુ હોય, ક્યાંક થોડીક ઓછી હોય છે, પણ હોય છે ચોક્કસ. બાય ધ વે, તમે તમારા ફેમિલી માટે કેટલી ‘સ્ટ્રેન્થ’ છો?આપણે એવો વિચાર કેટલો કરીએ છીએ કે આપણે પણ આખરે ફેમિલીનો એક ભાગ છીએ. ફેમિલીની સ્ટ્રેન્થમાં હું પણ છું. ઘણા લોકોને ફેમિલી સાથે પ્રોબ્લેમ હોય છે. એવા પણ લોકો છે જે ફેમિલીથી કટઓફ છે. બહુ સહેલું છે કટઓફ થઈ જવું. જોડાયેલા રહેવું જ અઘરું હોય છે. તું તારા રસ્તે અને હું મારા રસ્તે, રસ્તા તો બધા પાસે હોય જ છે, પણ આપણો રસ્તો જેની સાથે શરૂ થયો હોય છે, જેની સાથે આટલો રસ્તો પાર કર્યો છે એનું શું?હા હું છું, જરૂર હશે ત્યારે તારા રસ્તે મારો હાથ તારા હાથમાં હશે એટલી ખાતરી આખરે તો આપણી સ્ટ્રેન્થ હોય છે. જિંદગીમાં અમુક સંબંધો એવા હોય છે જે જન્મથી શરૂ થાય છે અને મૃત્યુ પછી પણ ફેમિલી હોય ત્યાં સુધી એ જિવાતા હોય છે. જેટલું જિવાય એટલું સોળે કળાએ જિવાય તો બીજું કંઈ જરૂરી નથી. પરિવાર એ એવો વાર છે જે જિંદગીના દરેક દિવસે જિવાતો રહેતો હોય છે.

છેલ્લો સીન :
સત્ય ભાગ્યે જ સ્વચ્છ હોય છે અને સરળ તો કદી જ નથી હોતું.         -ઓસ્કાર વાઇલ્ડ.

(‘દિવ્ય ભાસ્કર’,‘કળશ’ પૂર્તિ, તા. 28જુન 2017, બુધવાર,‘ચિંતનની પળે’કોલમ)

તોજ જીંદગી આનંદ થી જશે

એક વડીલ ની સાથે હું બેઠો હતો...
અચાનક મોબાઈલ મા જોતા જોતા હસી પડ્યા..રોજની અવર જવર સાથે હોવા ને કારણે મિત્ર જેવા બની ગયા હતા..મે તેમની સામે સામે જોઈ
હશવા નુ કારણ પુછયુ...વડીલ થોડા ગંભીર મુદ્રા સાથે મોબાઈલ બંધ કરી ને બોલ્યા...દિલની વાત કરું છું...
આ મારો છોકરો જયારે એની માં LPG નો સિલિન્ડર ખસેડવા માટે કહેતી ત્યરે કહેતો આટલું વજન એકલા થી ના ખસેડાઈ.. તું મદદ કરાવ..મારો બેટો હનીમૂન કરવા ગયો છે...તેની પત્ની ને ઉંચકી ને ફોટા પડાવે છે...પાછો લખે છે "તેરે બીના ભી ક્યાં જીના"   ....સાહેબ મને કહો કે LPG ના સિલિન્ડર નું વજન વધારે કે તેની પત્ની નું,..? .આ યુવાન વર્ગ લાગણી ને સમજે શુ ?  
પાછો લખે છે "તેરે બીના ભી કયા જીના"  લગ્ન ના 10 વર્ષ પછી લખતો હોય તો દુઃખ ના થાય...

બે મિનિટ ચૂપ થઈ.. ઊંડા શ્વાસ લઈ બોલિયા કે તેની કારકિર્દી બનાવા રાત દિવશ એક કર્યા... કરકશર તો એવી કરી કે અમે પતિ પત્ની એ અમારા સપના જમીન મા દાટી દીધા.... આટલા વખત મા એક વખત પહણ તેને તેની માં ને આવા શબ્દો કીધા હોત "તેરે બીના ભી ક્યાં જીના" સાહેબ કશમ થી કહવ છું..(વડીલ ભાવ વિભોર થઈ મારો હાથ પકડી લીધો) આખી જીંદગી નો અમારો થાક ઉતરી જાત....

આતો તમારી સાથે દિલ મળી ગયુ છે એટલે વાત કરાય..
સાહેબ...મોટા છોકરા ને ભણાવી ને વિદેશ મોકલ્યો..લગ્નઃ કરી તેના પરીવાર સાથે ખુશ છે...પહણ સાહેબ...
એકવાત નો જવાબ આપો.. ભણાવી ગણાવી કમાતા કર્યે..તેના પગાર અને મોભા નો જશ તેમની પત્ની અને તેના સાસરિયા લે છે તેની પ્રગતી નો જષ્મ તેઓ મનાવે છે...તે નાદાન ને ક્યાં ખબર છે તારા પગાર ને લાયકાત જોઈને તારી પત્ની અને સાસરિયા એ હા પાડી છે....પથ્થર ને શિલ્પ માં બાપ બનાવે....અને એ પથ્થર દિલ ના સંતાન માં બાપ ની આંખ ની ભાષા પહણ ના વાંચી શકે ત્યરે દુઃખ થાય... વડીલ ની આંખ મા
પોતાના સંતાન પ્રત્યે ની ફરિયાદ અને દુઃખ હતુ.. પુરુષ હોવાથી રડવાનું જ બાકી હતું...

મને સ્વસ્થ થઈ પુછયુ.. તમારે સંતાન કેટલા...મેં કીધું એક....મને કહે... સાહેબ... સંતાનો નો વાંક નથી..તે તો આ સમાજ વ્યવસ્થા મા બરાબર ગોઠવાઈ ગયા છે...વાંક આપણો જ છે કે વધારે પડતા લાગણીશીલ અને અપકેશા રાખી સંતાન ને મોટા કર્યે છીયે...

સાહેબ.. મારા અનુભવ ઉપર થી એક સહલા આપું છું ....ફક્ત લેણ દેણ ના સબંધ સમજી  ને  સંતાન ને મોટા કરજો.. તોજ જીંદગી આનંદ થી જશે
નહીંતર મારી જેમ દુઃખી થશો...

નિભાવવું

રાત્રીના પરદા ખોલીને
જુઓ કલશોર કરે છે એક સવાર ...
પૂછે છે હું આવું ???
મેં હસીને કહ્યું
હા આવને ...
હસતી હસતી એક સવાર
દોડતી આવીને મારે ગળે વળગી પડી ......
એનું નામ હતું જિંદગી......

પાંચ પગથિયા પ્રેમ ના...
           જોવું... ગમવું... ચાહવું... પામવું...!
આ ચાર બહુ સહેલા પગથિયાં છે...
          સૌથી અઘરું પગથિયું છે પાંચમું...
                   ""નિભાવવું"".

એક પુત્ર આવો પણ*****

એક પુત્ર આવો પણ*****

(બે મિનિટનો સમય કાઢીને પૂરી વાર્તા વાંચજો જેથી તમે સમજી શકો)

“મોમ, હું થોડા મહિનાઓ માટે વિદેશ જવાનો છું. મેં તારા રહેવાની વ્યવસ્થા કરી દીધી છે.” લગભગ 32 વર્ષના, અવિવાહિત ડૉક્ટર સુદીપે મોડી રાત્રે ઘરે પહોચતાવેંત જણાવ્યું હતું.

“દીકરા, તારે વિદેશ જવું જરૂરી છે?” માતાએ બેચેન અને ગભરાતા અવાજે કહ્યું.

“મમ્મી, મારે ઈંગ્લેન્ડમાં અમુક વિષયો ઉપર સંશોધન કરવા જવાનું છે. આમ પણ થોડાક જ મહિનાઓની તો વાત છે.” સુદીપ જણાવ્યું હતું.

“જેવી તારી મરજી”, મરેલા અવાજમાં માતાએ કહ્યું. બે દિવસમાં સુદીપ તેની માતા પ્રભાદેવીને પડોશી શહેરના વૃધ્ધાશ્રમમાં મૂકી આવ્યો.

શરુ શરુમાં વૃધ્ધાશ્રમમાં દરેક વૃદ્ધનાં ચહેરા પર જીવન માટે હતાશા અને નિરાશા હોય છે. પરંતુ, પ્રભાદેવીના ચહેરા પર આવા કોઈ પણ નિરાશાની કરચલી સુધ્ધાં ન હતી.

એક દિવસ કેટલાક વૃધ્ધ આશ્રમમાં તેમની નજીક વાત કરી રહ્યા હતા. એમાં બે-ત્રણ સ્ત્રીઓ હતી. તેમાંથી એક બોલી ઊઠી કે, “ડોક્ટરના કોઈ સગાસબંધી ન હતા જે તેમને અહી મૂકી ગયા?”

ત્યાં જ એક યુવતી બોલી, “પ્રભા દેવીના પતિનું મૃત્યુ યુવાનીમાં જ થઈ ગયું હતું. અને, તેમના મૃત્યુ વખતે સુદીપ આશરે ચારેક વર્ષનો હતો. પ્રભા દેવી અને તેમના પુત્રને રહેવા અને જમવાના ફાંફા પડી ગયા હતા. ત્યારે કોઈ પણ સગાંએ તેમની મદદ નહતી કરી. પ્રભા દેવીએ બીજાનાં કપડા સીવીને દીકરાનું ભણતર પૂરું કર્યું હતું. દીકરો પણ ભણવામાં ખુબ જ હોશિયાર હતો એટલે જ તો ડોક્ટર બની શક્યો. હવે આવામાં કયા સગાને ત્યાં સુદીપ મૂકવા જાય?”

એક દિવસ, પ્રભાદેવીએ 6 મહિના પછી આશ્રમની ઓફીસના સંચાલક રામ કિશન શર્માના ફોનથી સુદીપના મોબાઇલ પર ફોન કર્યો. “સુદીપ, તું ભારતમાં આવી ગયો છે કે હજુ ઇંગ્લેંડમાં જ છે?”

‘મમ્મી, હજુ ઇંગ્લેંડમાં જ છું.’ સુદીપનો જવાબ હતો.

ત્રણ-ત્રણ ચાર-ચાર મહિને પ્રભાદેવી સુદીપને ફોન કરતી અને દર વખતે તેનો એક જ જવાબ હતો, ‘મમ્મી હજુ ઇંગ્લેન્ડમાં જ છું.’

એમ કરતા કરતા લગભગ બે વર્ષ પસાર થવા આવ્યા. હવે વૃધ્ધાશ્રમમાં લોકો કહેવા લાગ્યા કે, “કેવો હોંશિયાર પુત્ર નીકળ્યો, કેવી છેતરપિંડીથી તેની માતાને છોડીને જતો રહ્યો!” આશ્રમના જ એક વૃદ્ધે કહ્યું કે, “મને નથી લાગતું નથી કે ડોક્ટર વિદેશ-પિદેશ ગયો હોય, તે તો માત્ર આ વૃદ્ધ સ્ત્રીથી છૂટકારો મેળવવા માગતો હતો.”

પછી અન્ય એક વૃદ્ધે જણાવ્યું હતું કે, “પરંતુ તે તો પરણેલો પણ ન હતો!” “અરે! હશે કોઈ ગર્લફ્રેન્ડ કે જેણે કીધું હશે કે પહેલા આ ડોશીની રહેવાની સગવડ કર પછી જ પરણીશું.”

બે વર્ષ વૃદ્ધાશ્રમમાં રહ્યા પછી પ્રભાદેવીને પણ પોતાના નસીબની ખબર પડી ગઈ. દીકરાનું દુઃખ તેમને અંદર ને અંદર જ કોરી ખાતુ હતું. બીજા બે વર્ષ પસાર થયા પછી પ્રભાદેવીનું મૃત્યુ થઈ ગયું. વૃદ્ધાશ્રમનાં લોકોએ સંચાલક શર્માજીને કહ્યું, “તેમની મૃત્યુના સમાચાર તેમના દીકરાને તો આપી દો. અમને તો નથી લાગતું કે એ વિદેશમાં હોય, હશે આપણા જ દેશમાં.”

“આમના દીકરાને હું કેવી રીતે ખબર આપું? એના મૃત્યુને તો ત્રણ વર્ષ થઈ ગયા!” શર્માજીની આ વાત સાંભળીને ત્યાં ઉભા લોકોને ચક્કર આવી ગયા. તેમનામાંથી એક બોલ્યો, “જો તમને ખબર હતી અને તમે કહો છો એ સાચું છે તો પ્રભાદેવી મોબાઈલમાં કોની સાથે વાત કરતા હતાં?”

“તેના દીકરાનો મોબાઇલ તો મારી પાસે છે જેમાં તેના દીકરાની રેકોર્ડ કરેલી અવાજ છે.” શર્માજી બોલ્યા.

“પણ આવું કેમ?” કોઈકે પૂછ્યું.

ત્યારે શર્માજી બોલ્યા, આશરે ચાર વર્ષ પહેલા જયારે સુદીપ તેની માતાને અહી મૂકવા આવ્યો ત્યારે મને કહ્યું હતું કે,
“શર્માજી મને બ્લડ કેન્સર છે. એક ડોક્ટર હોવાના લીધે મને ખબર છે કે તેના છેલ્લા સ્ટેજમાં મને ખૂબ જ તકલીફ થવાની છે. મારા મોં તેમજ દાઢીમાંથી લોહી પણ નીકળશે. મારી આ હાલત મારી મમ્મીથી નહીં દેખાય. તે જીવતા જીવતા જ મરી જશે. મારે તો મરવાનું જ છે પણ, હું નથી ઇચ્છતો કે મારા પહેલા મારી મમ્મી મરી જાય. મારા મરણ પછી અમારો ૨ રૂમનો નાનકડો ફ્લેટ અને બીજી વસ્તુઓ આશ્રમના નામે કરી દઈશ પણ તમે મારી માતાનું ધ્યાન રાખજો.”

આ સાંભળીને ત્યાં ઉભેલ દરેકની આંખો ભીની થઈ ગયી.

પ્રભાદેવીના અંતિમસંસ્કાર આશ્રમના જ એક ભાગમાં કરવામાં આવ્યા. તેમના અંતિમસંસ્કારમાં આશ્રમમાં રહેતા વૃદ્ધોના પરિવારને પણ બોલાવવામાં આવ્યા.

મા-દીકરાની અતૂટ અને અનમોલ પ્રેમની વાર્તાની જ અસર હતી કે અમુક દીકરાઓ તેમના માતા-પિતાને પાછા ઘરે લઇ ગયા.

તમને આ વાર્તા ગમી? – તો  બીજાને પણ ગમશે.

પ્રાર્થના. એટલે શું?

પ્રાર્થના. એટલે શું?

આ વિષયનું અર્થઘટન કરવાનું મને બહુ જ ગમશે,કારણ કે આ મારો પ્રિય વિષય છે.

પ્રાર્થના એટલે પલાઠી વાળીને બેસી જવું માત્ર નથી.

પ્રાર્થના એટલે.... હંમેશા હકારાત્મક વિચારવું અને સહુ કોઈનું હંમેશા હિત ઇચ્છવું છે.

પ્રાર્થના એટલે... તમે કોઇ મિત્રને તેના મુશ્કેલ સમયમાં પ્રેમથી ભેટી તેની પડખે ઉભા રહેવું એ છે

પ્રાર્થના એટલે... કાળજાળ ગરમીમાં રસોડામાં ઉભા રહી કુટુંબના અને મિત્રો માટે રસોઇ બનાવવી... એ છે

પ્રાર્થના એટલે.... આપણે જ્યારે કોઇને 'આવજો કહીએ..... ત્યારે આપણા મનની ભાવના.... તમને ઈશ્ર્વર સલામત રાખે અને તમારી યાત્રા શુભ રહેની ભાવના.

પ્રાર્થના એટલે.... તમે કોઇને મદદરૂપ થવા જે સમય અને શક્તિ આપો છો તે છે.

પ્રાર્થના એટલે... તમે જ્યારે કોઈને દિલથી માફ કરી... તેની ભુલને ભૂલી જાઓ તે છે.

પ્રાર્થના એટલે એક અનુભૂતિ, લાગણી અને એક પ્રેમભર્યો અવાજ છે. જે હંમેશા શાંતિનુ જ વહન કરે છે.

પ્રાર્થના એટલે.... સુંદર કૌટુંબિક સંબંધો, મિત્રતા અને દરેક વ્યવહારમાં સહ્દયતા છે.

શું તમે આમાની કોઈ પણ પ્રાર્થના કરો છો???

જો જવાબ 'હા' હોય... તો તમારે કોઈ પણ ધાર્મિક સ્થળોએ જવાની જરૂર નથી.
🙏🙏🙏

પોતાનું કોણ?

ક્યાંક તો આપણી 'જરૂર' હશે દુનિયા માં
ઇશ્વરે અમસ્તી જ તો મહેનત નહીં કરી હોય,
આપણને 'બનાવવા' ની.

જીંદગી શીખવે તે શીખી લેવાય..
કયો પાઠ કયારે કામ લાગી જાય કોને ખબર..!

વર્ણવી પીડા મારી....
હદય હલકુ કર્યુ.....
સમજ્યા એ મૌન રહ્યા....
ને ઘણા એ તાલીઓ પાડી.....

આભમાં કે દરિયામાં તો એક પણ કેડી નથી,
અર્થ એનો એ નથી કે કોઈએ સફર ખેડી નથી

ચાલ હિંમત હોય તો કર...
તારા માંથી મારી બાદબાકી...
પણ...
શરત એટલી..
કે...
જવાબ માં...
શૂન્ય न આવવું જોઇએ...!

અસ્તિત્વ ની ગણતરી કેટલી..?
જગત માંથી ગયા પછી...
એક પ્રાર્થના સભા જેટલી....!!

શોધી જ લે છે,
બધાનું સરનામું,
નસીબને ખબર જ હોય છે,
કોણ ક્યાં સંતાણું...!!!

ક્યારેક તો થાય કે, કોની સામે હસું ??
બધાય અંદરથી તો રડે છે....
ને વળી થાય કે કોની પાસે રડું ???
બધાય બહારથી તો હસે જ છે....

કોઈકે મને પૂછ્યું કે આ દુનિયામાં તારું પોતાનું કોણ છે......
મેં હસીને કહ્યું કે જે બીજાના માટે મને ના છોડે એ મારું પોતાનું છે..🌹🍀💐