*ગઝલ*
હ્રદય આખું નીચોવી આંખને ભરતો જ રહેવાનો,
તમે શું એમ માનો છો ! સમય સખણો જ રહેવાનો !
તમે માણો,વખોડો કે વખાણો ! ક્યાં ફરક એને,
તમે જો ના રહો તો પણ દિવસ ઉગતો જ રહેવાનો !
ઉંમર વધતાં બીજું લગભગ બધું ઘટશે જીવનમાં, પણ-
અનુભવ એક છે જે કાયમી વધતો જ રહેવાનો.
તમે જોયું નહીં ! એ લાગણી બેફામ ઉડાવે છે !
પછી શું થાય ? એ માણસ સદા કડકો જ રહેવાનો.
તમે,તું,આપણે,સૌ ને અમે... ભળશે બધે જગમાં;
ફકત એક 'હું' જ છે જે વિશ્વમાં અળગો જ રહેવાનો.
~ ડૉ.મનોજ જોશી 'મન'
( જામનગર )
*જિંદગી :*
*ત્યારે જિંદગી જીવવા જેવી લાગે છે...!!!*
ભરચક કામની વચ્ચે,
ઘરેથી ફોન કરીને કોઈ ‘ક્યારે આવે છે ?’ એવું પૂછે...
ત્યારે જિંદગી *જીવવા જેવી* લાગે છે !
ગાલ પર પડતો ઉદાસીનો પહેલો વરસાદ,
કોઈ પોતાના પાલવથી લૂછે...
ત્યારે જિંદગી *જીવવા જેવી* લાગે છે !
જ્યારે કોઈને કશું પણ કહ્યા વિના,
કોઈ આપણને પૂછે કે - "કેમ આજે ઉદાસ છે ?"
ત્યારે જિંદગી *જીવવા જેવી* લાગે છે !
જ્યારે હાથ પકડીને પાસે બેસીને કોઈ સમજાવે કે -
"તું મારા માટે 'ખાસ' છે !"
ત્યારે જિંદગી *જીવવા જેવી* લાગે છે !
સાંજ પડે સૂરજની જેમ આથમી ગયા હોઈએ...
અને ઘરનો દરવાજો 'દીકરી' ખોલે...
ત્યારે જિંદગી *જીવવા જેવી* લાગે છે !
અંધારું ઊંચકીને ઘરે લાવીએ...
પણ રસોડામાંથી 'મમ્મી' નામનું અજવાળું બોલે...
ત્યારે જિંદગી *જીવવા જેવી* લાગે છે !
જ્યારે ઉજાગરા વખતે કોઈ બાજુમાં બેસીને કહે- "ચાલ, હું તારી સાથે 'જાગું' છું..."
ત્યારે જિંદગી *જીવવા જેવી* લાગે છે !
જ્યારે સેલ્ફી પાડીને કોઈ મોકલે,
અને પ્રેમથી પૂછે કે - "કેવી લાગુ છું ?"
ત્યારે જિંદગી *જીવવા જેવી* લાગે છે !
લોન ઉપર લીધેલી ખુશીઓના હપ્તા ગણતી વખતે,
કોઈ ખભા પર હાથ મૂકીને -
"ભરાઈ જશે" એવું કહે...
ત્યારે જિંદગી *જીવવા જેવી* લાગે છે !
ના પાડ્યા પછી પણ પરાણે પિકચરની ટીકિટ હાથમાં પકડાવી,
કોઈ નજીકનો ખાસ મિત્ર "ચાલને જોવા "
એવું કહે...
ત્યારે જિંદગી *જીવવા જેવી* લાગે છે !
જ્યારે વર્ષો જુનો મિત્ર ફોન કરીને કહે કે -
"ચાલને યાર, એક વાર પાછા 'મળીએ'... "
ત્યારે જિંદગી *જીવવા જેવી* લાગે છે !
જ્યારે કોઈ સાંજે ઉદાસ હોઈએ,
ને આરતી ટાણે મંદિરમાં એક 'પ્રાર્થના' સાંભળીએ...
ત્યારે જિંદગી *જીવવા જેવી* લાગે છે !
બે ટંક અનાજ માટે ફૂટપાથ પર બેસીને,
'ફૂલો વેચતી' કોઈ બીજાની જિંદગી જોઈએ...
ત્યારે આપણી જિંદગી *જીવવા જેવી* લાગે છે !
હોસ્પિટલના ખાટલા પર 'મૃત્યુ સામે' તલવારો ખેંચતી,
કોઈ બીજાની જિંદગી જોઈએ...
ત્યારે આપણી જિંદગી *જીવવા જેવી* લાગે છે !!
*-ડૉ. નિમિત ઓઝા*
"આ આલેખન વાંચીને,
તમારા ચહેરા પર 'સ્મિત' આવી જાય...
ત્યારે મને મારી જિંદગી *જીવવા જેવી* લાગે છે !!!"
તું આટલી ધખધખતી લાગણીઓ ના મોકલ...
સળગતા કાગળને
ઠારવા અશ્રુ ખૂટી પડે છે..
થઇ જશે બધી ઊંઘ પૂરી જયારે અનંતની વાટ પકડશું,
માંડ માંડ મળ્યા છે દોસ્તો,
થોડા ઉજાગરા કરવા દે,
નથી કરવા નફા-નુકસાનના સરવાળા બાદબાકી,
આજ મળી છે ખુશી,
મને એના ગુણાકાર કરવા દે,
મળી જેમને હું મારું અસ્તિત્વ પણ ખોઈ બેસું છું,
એવા મિત્રોમાં મને તારો
સાક્ષાત્કાર તો કરવા દે,
તારા દરબારમાં ખબર નથી કેવી હશે જિંદગીની મજા ઈશ્વર,
પણ આજ તો જામી છે,
અહીં સ્વર્ગની રંગત, માણવા દે,
અંતે તો તારા જ શરણમાં આવવું છે હે ઈશ્વર,
આજ મળેલા દોસ્તો સાથે
થોડી ગુફ્તગુ તો કરવા દે,
સાંભળ્યું છે બહુ લાંબી સફર હોય છે અનંતની યાત્રાની,
મને રસ્તે વાગોળી શકું એટલું
ભાથું તો બાંધવા દે.
કૈંક મજાનાં ગીતોમાં છું,
ટહુકામાં છું,
બીજા શબ્દોમાં કહું તો...
બસ જલસામાં છું.
ક્યારેક ઇશ્વર ફોન.
કરી પૂછે..
'ક્યાં પહોંચ્યા ? '
હું કહું છું કે..
'આવું છું,
બસ રસ્તામાં છું'.....
💦 ,,, *મારી માં*
કંઈક તો ખોવાય છે ...
આજે પણ સવારે આંખો ખુલે ત્યારે ,લાગે ઘર મા કઈ ખોવાય છે?
આમ તેમ નજર કરૂં તો લાગે,
નાહવા નો રૂમાલ ખોવાયો કે ઈસ્ત્રી મા અાપેલા કપડાં ખોવાય છે.
નજર પડી તો, ના રૂમાલ કે ના ઈસ્ત્રી મા અાપેલા કપડાં ખોવાયા,
પછી ખબર પડી કે એ યાદ કરાવતો અવાજ જ ખોવાય છે.
લાગે છે ઘર મા કોઈ જગ્યા ખાલી છે ?
વિચાયું કે સોફા કે પલંગ મા જગ્યા ખાલી છે , જઇ ને જોયું તું ના સોફા કે , ના પલંગ ખાલી છે.
ખબર પડી તો યાદ આવ્યું કે,
એની ઉપર બેસનારું કોઇ ખોવાય છે.
લાગે છે ઘર ના રસોડા મા કંઈ રંધાય છે ?
શ્વાસ લઈ ને જોયું તો લાગ્યું ગાજર નો હલવો છે કે દુધી નો હલવો રંધાય છે .
જઈ ને જોયું તો ના ગાજર કે ના દૂધી નો હલવો રંધાય છે. ખબર પડી તો યાદ આવ્યું કે, એને બનાવનાર જ ખોવાઇ છે.
લાગે છે આજ કાલ એક બે રોટલી ઓછી ખવાય છે! ધ્યાન આપ્યું તો રોટલી એટલી જ ખવાય છે ,
પણ હજુ એક ખવાય એવું કહેનારૂં ખોવાય છે.
લાગે છે ઘર ની બહાર ફોન નું નેટવર્ક ઓછું પકડાય છે.
ફોન મા જોયું તો નેટવર્ક ફુલ પકડાય છે, ખબર પડી તો યાદ આવ્યું કે ,
"ઘરે કેટલા વાગે આવીશ" વારે વારે એવો ફોન કરનાર ખોવાય છે .
લાગે છે આજ કાલ પપ્પા એકલા જ ફરવા જાય છે.
યાદ આવ્યું તો ખબર પડી કે "મને લઇ ને જાવ" એવું કહેનારૂં ખોવાય છે.
લાગે ઘર મા એક ઓશીકું ખોવાય છે
નજર કરી તો ઓશિકાઓ ત્યાં જ છે,પણ જે ખોળામાં સુઈ ને દુનિયા ભુલાય એ ખોળો ખોવાય છે .
લાગે આજ કાલ કાન માં ઓછું સંભળાય છે.
ખાતરી કરી ને જોયું તો દૂરની બૂમ પણ સાંભળાય છે, ખબર પડી તો યાદ આવ્યું "બેટા બેટા કહીને બોલાવતી ખોવાય છે.
સપના માં લાગે છે મારી દુનિયા ખોવાય છે
આજે એક વર્ષ પછી પણ આંખ ખોલી ને જોવું તો , "મારી માં" જ ખોવાય છે
💦 ,,,
કર ભલા હોગા ભલા
સોશિયલ મીડિયા ફંફોળતાં એક કિસ્સો ચીનના પ્રેસિડેન્ટ ઝી (લી) જિનપિંગના નામે વાંચવામાં આવ્યો. મૂળભૂત રીતે આ વાત અંગ્રેજીમાં કહેવાઈ છે અને પ્રેસિડેન્ટ જિનપિંગના શબ્દોમાં વર્ણવાઇ છે. તેમના પોતાના જ કથન મુજબ –
હું જ્યારે નાનું બાળક હતો, સ્વભાવગત રીતે ઘણો સ્વાર્થી હતો અને હમ્મેશાં મારી નજર સારામાં સારું આંચકી લેવા પર રહેતી.
મારા આ સ્વભાવને કારણે ધીરે ધીરે બધા મારાથી દૂર થતા ગયા. મારે કોઈ મિત્રો નહોતા. આમ છતાંય મને લાગતું કે મારો તો કોઈ વાંક જ નથી અને હું હમ્મેશાં બીજાની ટીકા કરતો રહેતો.
મારા પિતાશ્રીએ ત્રણ વાક્યોમાં અનુકૂળ દાખલાઓ સાથે આ પરિસ્થિતીમાંથી મને બહાર કાઢ્યો.
એક દિવસે મારા બાપાએ બે બાઉલ્સ (વાડકા) નૂડલ્સ રાંધ્યા અને તેમણે જુદા જુદા વાડકામાં ભરીને ટેબલ પર મૂક્યા. એક વાડકામાં નૂડલ્સની ઉપર ઈંડું પણ હતું જ્યારે બીજામાં કંઇ જ નહોતું.
તેમણે મને આ બેમાંથી એક વાડકો પસંદ કરવા કહ્યું.
એ કાળખંડમાં ઈંડાં બહુ સરળતાથી મળતાં નહોતાં અને એટલે મેં જેમાં નૂડલ્સની ઉપર ઈંડું મૂકવામાં આવ્યું હતું એ વાડકો પસંદ કર્યો.
મારી પસંદગી માટે હું મારી જાતની પીઠ થાબડતો હતો કે મેં કેવું સરસ પ્રાપ્ત કર્યું. અને એ સાથે જ સૌથી પહેલાં ઈંડું ઝાપટી ગયો.
મારા આશ્ચર્ય વચ્ચે મારા બાપાએ લીધેલ વાડકો જેમાં નૂડલ્સની ઉપર ઈંડું નહોતું તેમાં તળિયેથી બે ઈંડાં નીકળ્યા જે નીચે ઢંકાયેલાં હતાં.
આ જોઈને મેં મારી જાતને કામ વગરની ઉતાવળ કરવા માટે ઠપકો આપ્યો.
મારા પિતાજી મારા મનોભાવ કળી ગયા અને એક સ્મિત કરતાં કહ્યું, “જે તારી આંખ જુએ છે તે સાચું જ હોય તે જરૂરી નથી.”
બીજા દિવસે ફરી એકવાર એમણે બે વાડકા ભરીને નૂડલ્સ રાંધ્યા. આ બંને વાડકામાં નૂડલ્સ ભરીને જ્યારે ટેબલ પર મૂક્યા ત્યારે ફરી એકવાર એક વાડકામાં નૂડલ્સ ઉપર ઈંડું હતું જ્યારે બીજામાં નહોતું. અગાઉના અનુભવને આધારે મેં આ વખતે ઈંડા વગરનો વાડકો પસંદ કર્યો.
પણ...
મારા આશ્ચર્ય વચ્ચે જોયું તો આ વખતે વાડકામાં તળિયે એક પણ ઈંડું નહોતું.
પિતાજીએ ફરી સ્મિત કર્યું અને મને કહ્યું, “અરે બેટા ! માણસે હમ્મેશાં ભૂતકાળના અનુભવ ઉપર આધાર રાખીને જ નહીં ચાલવું જોઈએ. કારણ કે ક્યારેક આવું કરવા જતાં જિંદગી તમને છેતરી જાય છે અથવા તમારી સાથે કોઈક રમત રમાઈ જાય છે !
કોઈ પણ પ્રકારની પરિસ્થિતીમાં નારાજ અથવા નિરાશ નહીં થવું, જે અનુભવ મળે તે ગાંઠે બાંધવો કારણ કે આ પ્રકારનું જ્ઞાન પુસ્તકોમાંથી મળતું નથી.”
ત્રીજા દિવસે મારા બાપાએ ફરી એકવાર બે વાડકા ભરીને નૂડલ્સ રાંધ્યા. ફરી એ ટેબલ પર મુકાયું ત્યારે એકના મથાળે ઈંડું હતું જ્યારે બીજાના મથાળે ઈંડું નહોતું.
એમણે મને જે જોઈએ તે વાડકો પસંદ કરવા કહ્યું.
પણ આ વખતે મેં શાણપણ દાખવ્યું અને મારા બાપને કહ્યું, “તમે પહેલાં પસંદ કરી લો. કારણ કે તમે કુટુંબના વડા છો અને કુટુંબ માટે ઘણું બધું વેઠો છો.”
મારા બાપાને આ સાંભળી આનંદ થયો અને એમણે મારા માટે એક વાડકો પસંદ કર્યો.
એમણે મથાળે ઈંડું હતું એ વાડકો પસંદ કર્યો પણ જેવુ મેં મારા ભાગમાં આવેલ વાડકામાંથી નૂડલ્સ ખાવાનું પૂરું કર્યું તેઓ મારા અત્યંત આશ્ચર્ય વચ્ચે એ વાડકાના તળિયે બે ઈંડાં હતાં !
મારા બાપાએ મારા સામે સ્મિત કર્યું અને અત્યંત પ્રેમપૂર્વક કહ્યું, “દીકરા ! જ્યારે તમે બીજાનું ભલું વિચારો છો ત્યારે સ્વાભાવિક રીતે જ તમારી સાથે પણ પણ સારી ઘટનાઓ બને છે.”
અંતમાં લી જિનપિંગ લખે છે, મેં હમ્મેશાં આ ત્રણ વાક્યો –
એક – જે તમારી આંખ જુએ છે તે સાચું હોય જ એ જરૂરી નથી, જો તમે લોકોનો લાભ ઉઠાવવા જશો તો છેવટે તમે પણ ગુમાવશો.
બીજું – હમ્મેશાં માત્ર અનુભવ પર જ આધાર રાખવાનું ન રાખો. અનુભવને શીખવા માટેના દિશાસૂચક તરીકે રાખો કારણ કે આવું જ્ઞાન કોઈ પુસ્તકમાંથી નહીં મળે.
અને છેલ્લે તમે જ્યારે બીજાનું ભલું ચાહો છો ત્યારે તમારું પણ ભલું થાય છે એટલે કે કર ભલા હોગા ભલા !!
ફિઝિક્સની વાઇવા- મૌખિક પરીક્ષા હતી,બે વિદ્યાર્થી બહાર બેઠા હતા, એક ને અંદર બોલાવામાં આવ્યો..
પ્રોફેસરે પ્રશ્ન પૂછ્યો - તું ટ્રેનમાં જતો હો અને ગરમી લાગે તો શું કર ?
વિદ્યાર્થીએ જવાબ આપ્યો- બારી ખોલી નાખું ..
પ્રોફેસરે ખુશ થઈને કહું - વાહ,ગુડ ..હવે એ કહે કે ...ધારો કે બારીનું ક્ષેત્રફળ ૩ વર્ગ મીટર હોય,ટ્રેન ઉત્તર થી દક્ષિણ તરફ જતી હોય અને પવન પૂર્વ થી પશ્ચિમ તરફ જતો હોત અને હવાની ઘનતા ૧.૨૨ કી.ગ્રા./મીટર સ્કવેર હોય,હવાની ગતિ ૪૦ માઈલ પર અવર હોય,ડબ્બાની સાઈઝ લગભગ ૫૪ ફૂટ હોય તો આખા ડબ્બાને હવાથી ફ્રેશ થતા કેટલો સમય લાગે ?
વિદ્યાર્થી જવાબ ન આપી શક્યો અને તેને નાપાસ જાહેર કરાયો .
તેણે બહાર આવીને બીજા વિદ્યાર્થીને કહ્યું કે જો ભાઈ આવો સવાલ પૂછે છે ..
બીજો વિદ્યાર્થીઓ અંદર ગયો અને પ્રોફેસરે તેને એજ સવાલ પૂછ્યો- તું ટ્રેનમાં જતો હો અને ગરમી લાગે તો શું કર ?
જવાબ આવ્યો- સર, હું કોટ કાઢી નાખું ...
પ્રોફેસર થોડા અચકાયા ,ફરી પૂછ્યું- પણ જો વધુ ગરમી લાગે તો શું કર?
વિદ્યાર્થીએ જવાબ આપ્યો - જો બહુ ગરમી લાગે તો હું શર્ટ પણ ઉતારી દવ
હવે પ્રોફેસર ખુરશીમાંથી થોડા ઊંચા થયા,એમનો અવાજ પણ સહેજ ઊંચો થયો - ભાઈ ,જો ખુબજ ગરમી લાગે તો શું કર?
જવાબ આવ્યો - આમ તો સર બહુ ગરમી હોય તો હું એસીમાં જ મુસાફરી કરું ...
પ્રોફેસરની ધીરજ ખૂટી,ટેબલ પર હાથ પછાડીને જોરથી બોલ્યા - ભાઈ તું જનરલ કોચમાં જાશ અને બઉ ગરમી લાગે તો શું કર ?
વિદ્યાર્થીએ કહ્યું -તો પછી હું બનિયાન અને પેન્ટ ,મોજા ,બુટ પણ કાઢી નાખું ..
પ્રોફેસર સમસમી ગયા, ઊંડો શ્વાસ લીધો અને પૂછ્યું - ધાર કે તારી આવી સ્થિતિમાં કોઈ તારો સમાન લૂંટીને જતું રહે તો ?
વિદ્યાર્થી- સાહેબ..મને ગમે તે થાય ,કે મારા સમાન ને ગમે તે થાય પણ હું બારી ન ખોલું ,ન ખોલું અને ન જ ખોલું....!!!
*पता ही नहीं चला*
समय चला , पर कैसे चला,
पता ही नहीं चला ,
ज़िन्दगी की आपाधापी में ,
कब निकली उम्र हमारी यारो ,
*पता ही नहीं चला ,*
कंधे पर चढ़ने वाले बच्चे ,
कब कंधे तक आ गए ,
*पता ही नहीं चला ,*
किराये के घर से शुरू हुआ था सफर अपना ,
कब अपने घर तक आ गए ,
*पता ही नहीं चला ,*
साइकिल के पैडल मारते हुए हांफते थे उस वक़्त,
कब हम कारों में घूमने लगे हैं ,
*पता ही नहीं चला ,*
कभी थे जिम्मेदारी हम माँ बाप की ,
कब बच्चों के लिए हुए जिम्मेदार हम ,
*पता ही नहीं चला ,*
एक दौर था जब दिन में भी
बेखबर सो जाते थे ,
कब उड़ गई रातों की नींद ,
*पता ही नहीं चला ,*
जिन काले घने बालों पर
इतराते थे हम कभी,
कब सफेद होना शुरू हो गए ,
*पता ही नहीं चला ,*
दर दर भटके थे नौकरी की खातिर ,
कब रिटायर होने का समय आ गया ,
*पता ही नहीं चला ,*
बच्चों के लिए कमाने बचाने में
इतने मशगूल हुए हम ,
कब बच्चे हमसे हो गए दूर ,
*पता ही नहीं चला ,*
भरे पूरे परिवार से सीना चौड़ा रखते थे हम ,
अपने भाई बहनों पर गुमान था ,
उन सब का साथ छूट गया ,
कब परिवार हम दो पर सिमट गया ,
*पता ही नहीं चला ,*
फिर सोच रहे थे कुछ अपने
लिए करे ,
पर कब शरीर ने साथ देना बंद कर दिया ,
*पता ही नहीं चला ,*
अपने लिए जीना सीख लो दोस्तों
नहीं तो मौत आने पर कहोगे
जिंदगी कब हाथ से फिसल गई
*पता ही नहीं चला*
*_૧૦૨ વર્ષના દાદાને પત્રકારે પૂછ્યું : તમારાં દીર્ધઆયુષ્ય નું રહસ્ય??_*
*_દાદા : દલીલબાજી ન કરવી. આ મારાં દીર્ધઆયુષ્ય નું રહસ્ય._*
*_પત્રકાર : એકલું આ ન હોય. કસરત, પૌષ્ટિક આહાર, પૂરતી ઊંઘ. આ બધાં કારણો પણ હોવાં જોઈએ..._*
*_દાદા : તો એમ હશે..*_
😊😄😁😇😆🤪😅🤣
*_(દલીલબાજી નહીં એટલે નહીં જ)_*
*!!! ક્લબ ૯૯ !!!*
એક રાજા એના મંત્રી જોડે નગરમાં ફરવા નીકળ્યા. રસ્તામાં એણે લીલુંછમ ખેતર જોયું એ ખેતરના બીજા છેડે એક પરિવાર રહેતો હતો. પતિ-પત્ની અને એમના બે સંતાનો. અતિશય આનંદમાં તેઓ ગીતો ગાતા હતા. આમ-તેમ ફરતાં હતા અને એમના ચહેરાઓ ઉપર સૂર્ય સમું તેજ હતું. સુખ શું હોઈ શકે એ આ પરિવારને જોતા જ સમજાઇ જાય એમ હતું.
રાજા ને અતિશય આશ્ચર્ય થયું. એણે મંત્રી ને સવાલ કર્યો, *"હું આખા પ્રદેશનો રાજા છું! દોમ દોમ સાહ્યબી છે તેમ છતાં હૂં આ લોકો જેટલો ખુશ કેમ નથી?"*
મંત્રી એ હસીને જવાબ આપ્યો, "એ લોકો *ક્લબ ૯૯* ના સભ્યો નથી અને તમે છો ને એટલે!!"
*"ક્લબ ૯૯?* એ શું છે??" રાજા ને આશ્ચર્ય થયું.
મંત્રી એ કહ્યું, "મને *૯૯ સોના મહોર* આપો અને આ પ્રશ્ન નો જવાબ હું એક મહિના પછી બસ આ જ જગ્યાએ આપીશ."
રાજા આ મુત્સદિ જવાબથી ચિડાયો, પણ જવાબ જાણવાની ઉત્સુકતાએ એણે મંત્રીને *૯૯ સોનામહોર* આપી.
મંત્રી એ એજ રાત્રે જઈને એ *૯૯ સોનામહોર* ભરેલી થેલી પેલા સુખી પરિવારની ઝુંપડી આગળ મૂકી દીધી.
બીજે દિવસે સવારે જ્યારે પતિએ જાગીને દરવાજા પાસે જોયું તો એને પેલા મંત્રીએ મુકેલી થેલી મળી. એણે અંદર જઈને જોયું તો અંદર *સોનામહોર* દેખાઈ.
એના આનંદનો પાર ન રહ્યો. એ બધી જ *સોનામહોર* બહાર કાઢીને ગણવા લાગ્યો. *એક,બે,ત્રણ,ચાર.....નવ્વાણું.* કંઈક ભૂલ થઈ લાગતી હોય એમ એણે ફરીવાર ગણવાનું શરૂ કર્યું. ફરીથી આંકડો *૯૯* નો આવ્યો. એણે એની પત્નીને બોલાવી અને કહ્યું, "તું આ *સોનામહોર* ગણ. એને ય આંકડો *૯૯* નો જ આવ્યો."
સહેજ હતાશ થઈને પતિએ મનોમન વિચાર કર્યો, "જો એક *સોનામહોર* હું મહેનત કરીને કમાઈ લઈશ તો અમારી પાસે પૂરી *૧૦૦ સોનામહોર* થઈ જશે."
એ દિવસ રાત મહેનત કરવા લાગ્યો. ખેતરમાંથી પાક વધુ અને સારો થાય એને માટે અથાક પરિશ્રમ કરવા લાગ્યો.
એવામાં એક દિવસ સાંજે ઘરે આવીને એણે *સોનામહોર* ગણી......તો આંકડો *૯૭* આવ્યો.
"આમાંથી *બે સોનામહોર* ઓછી કેમ થઈ ગઇ?" એણે અતિશય ગુસ્સામાં કહ્યું.એની પત્ની એ અંદરથી જવાબ આપ્યો, " *બે સોનામહોર* માંથી હું ખરીદી કરી આવી! જુઓ આ સાડી ......કેવી લાગે છે?" પતિનો પિત્તો ગયો, "તને *બે સોનામહોર* વાપરવાનું કોણે કહ્યું હતું? હું અહીં આટલી મહેનત કરીને *એક સોનામહોર* કમાવાની કોશિશ કરું છું અને તું *બે* વાપરી આવી?" "તમે તો સ્વભાવે જ કંજૂસ છો. ક્યારેય વાપરવાના તો હતા નહીં એટલે મેં જ એનો ઉપયોગ કર્યો", પત્નીએ છણકો કર્યો. એવામાં બીજે દિવસે એનો છોકરો *એક સોનામહોર* વેચીને નવી ઘડિયાળ લઈ આવ્યો. પેલો માણસ ફરી એની ઉપર ચિડાયો.
*સોનામહોર ઘટતી ગઈ*......અને
*કંકાસ વધતો ગયો.*
બરાબર એક મહિને *રાજા અને મંત્રી* ફરી એ જ જગ્યા એ ઊભા રહીને જુએ છે તો પરિવારમાંથી સુખનું નામો નિશાન નહોતું. ચહેરા ઉપરની રોનક ઉડી ગઈ હતી. અતિશય ગંભીરતા ભર્યું વાતાવરણ હતું. એમ લાગતું હતું કે ગમે ત્યારે ઝઘડો ફાટી નીકળશે. રાજાને અતિશય નવાઈ લાગી. મંત્રી ને મંદ મંદ હસતા જોઈ એણે પૂછ્યું, "શું થયું આ લોકોને? સુખ ક્યાં ગયું?" મંત્રીએ હસીને જવાબ આપ્યો, "રાજન! હવે આ લોકો પણ *ક્લબ ૯૯* ના સભ્યો છે." "તમે આપેલી *૯૯ સોનામહોર* મેં એમના ઘરને દરવાજે મૂકી દીધી. અને એ *૯૯ સોનામહોર* ને *૧૦૦* કેમ કરવી એની પળોજણમાં આ પરિવારનું સુખ હણાઈ ગયું."
આપણામાંથી એવા ઘણા છે જેની પાસે *૯૯ સોનામહોર* પડેલી જ છે. પણ બીજી *એક સોનામહોર* કમાવાની માથાકૂટમાં એ *૯૯ સોનામહોર* પણ એમને એમ પડી રહે છે અથવા તો વેડફાઈ જાય છે.
*જે નથી મળ્યું એની પાછળ દોડવા કરતા જે મળ્યું છે એનો આનંદ માણતા જો આવડી જાય ને તો ૯૯ ટકા મુશ્કેલીઓ સમાપ્ત થઈ જશે
🙏🏻💐 🙏🏻 💐🙏🏻
જો તમે પણ *ક્લબ ૯૯* નાં સ
સભ્ય હોય તેવું લાગતું હોય તો તાત્કાલિક ધોરણે સભ્યપદ છોડી દેવા નમ્ર વિનંતી.
ઘડપણનું છે સરસ નામ,
કોઈ કહે સન્યાસાશ્રમ
કોઈ કહે વાનપ્રસ્થાશ્રમ
પણ હું કહું આનંદાશ્રમ
ઘડપણમા આપણે કેવું રહેવું
ઘરમાં હોવ તો આશ્રમ જેવું
આશ્રમમાં હોવ તો ઘર જેવું
ક્યાંય ગુંચવાવું નહિ
જુની યાદો કાઢવી નહિ
"અમારા વખતે" બોલવું નહિ
અપમાન થાયતો જાણવું નહિ
ખાલી ખાલી લંબાણ કરવુંનહિ
સુખ ની ભટ્ટી જમાવતા રહેવું
બધાથી દોસ્તી જોડતા રહેવું
રાગ લોભ ને દૂર ભગાડવો
આનંદને હંમેશા અનુભવવો
ઘડપણ પણ તો સરસ હોય
લેન્સ ઇમ્પ્લાંટથી ચોખ્ખું દેખાય
ચોખટાંથી સહેલાઇથી ચવાય
કાનયંત્રથી સરસ સંભળાય
પાર્કમાં જઈને ફરી અવાય
મંદીરમાં જઈ ભજન ગવાય
ટી વી ની સિરિયલ જોવાય
છોકરાંઓ સામે ચૂપ રહેવું
પોતા પોતી સાથે રમતા રહેવું
પત્નિ સાથે લડતા જાવું
મિત્રોસાથે ગપ્પા મારતા જાવું
જામે તો ટૂરપર જાતાં રહેવું
પત્નિનો સામાન ઉપાડી લેવું
થાકો ત્યાંજ બેસી જાઓ
ગમેત્યારે જ્યુસ પી લેવો
લાયન / રોટરી -જૈન જાઞૃતી એટેન્ડ કરવું
સમય હોય તો ગાઈ લેવું
એકાંત માં નાચી લેવું
કોઈ જોઈ લે તો વ્યાયામ ગણાવુ
કંટાળો આવે તો સુઈ જાવું
જાગી જાઓ તો ફેસબુક જોવું, જોતા જોતા નસકોરા બોલાવો
ટોકે કોઈ તો વ્હાૅટ્સએપખોલવું
ઘરમાં એકલાં હોવ તો રસોડામાં જઈ દુધની મલાઈ ગાયબ કરો
છોકરાઓનો નાસ્તો ટેસ્ટ કરવો
મન થાય તો ખાંડ પણ ખાઓ
જુના જુના શર્ટ પહેરવા
થોડા વાળ સવારવા
અરિસાને બોગસ કહેવું
કોઈ ના હોય તો મોં બગાડવું
છોકરાનો મોબાઈલ ખોલવો
પાસવર્ડ હોય તો નાખી દેવો
ડબ્બો મોબાઈલ વાપરતા રહેવું
બંધ પડે તો પછાડતા રહેવું
મસ્ત જમાવવી સૂરની મહેફીલ
સરસ પડે જમવાની પંગત
સાથે જામે ગપ્પાંની રંગત
લુંટીએ જીવવાની ગમ્મત
સ્વાદ લેતા, દાદ દેતા
તૃપ્ત મનથી આનંદ લેતા
*ધીમે રહી પોતે નિકળી જવું*
*પાકેલા પાન જેવું ખરી જવું*
🌷🌷
ચાલો ને એક *get-together* કરીએ,
પરિવારના પાંખા માળામાં થોડી ડાળખીઓ *add* કરીએ...
કોણ બોલ્યું, કોણ મૌન છે, શું આપ્યું, શું લઇ ગયા,
આ બધું મૂકીને એકબીજાના *friend* બનીએ...
નાના પાસેથી નવું શીખીએ, મોટા પાસેથી જૂનું જાણીએ,
ચાલોને પંચાત મૂકીને બસ *knowledge* લઈએ...
ક્યાંક દર્દ, ક્યાંક હાસ્ય, ક્યાંક
એકલતા, ક્યાંક માનવતા,
ચાલોને સાથે મળીને એકબીજાના
સ્વપ્નાઓ પૂરા કરવાની *try* કરીએ...
રૂબરૂ એકબીજાના ખબર પૂછીએ,
ચાલો ને એક *get-together* કરીએ...
કોઇ અજાણ્યો ચહેરો વહેલી સવારે 'સબરસ' આપી ગયો...
જાણે નૂતન વર્ષની બધી શુભેચ્છાઓનો સાર આપી ગયો.!
વહેલી પરોઢે કુરિયરમાં કુદરતનો સંદેશ જાણે આપી ગયો.!
આમ ખારું ને તો ય નામ મીઠું.!?
સવાલ આવો મૂકતો ગયો...
નાના ચાર ટુકડા દઇ,
વિચારતો કરતો ગયો.
પ્રમાણ જાળવો તો મીઠું, ને નહીં તો ખારું.!
સબરસ દઈ - આ જીવન સત્ય પ્રગટ કરતો ગયો.!!
જીવનના કડવા, ખાટા, તૂરા રસને સમરસ કરવાનો કિમીયો દેતો ગયો....
થોડી અમથી બોણી સામે બેશ-કિંમતી દેતો ગયો.!!
સ્વાદ અને જીવન : બેસ્વાદ - ફીકા બનતા અટકાવવાની જાણે સામગ્રી આપતો ગયો....
ને આ સામગ્રી તો હાથવગી છે,
એનું ભાન કરાવતો ગયો.!!
જમણ હો કે જીવન : સ્વાદ વિનાની સજાવટથી નકામા..!
પણ બેઉનો 'આસ્વાદ' લેવાની ચાવી સબરસ માં....
સપરમા દહાડે આ ગુરુચાવી દેતો ગયો....
નવા વર્ષની પહેલી-વહેલી પરોઢે ધન્ય કરતો ગયો,...
એક નિર્દોષ - માસૂમ છોકરો, સબરસ સાથે
કેટલું બધું દેતો ગયો.!!
દિવાળી !
!!!!!!!!!!!!
નાનાં હતાં ત્યારે કેટલી મોટી લાગતી હતી….. ને હવે મોટાં થયાં તો દિવાળી જાણે નાની થઈ ગઈ….!
તાણી તૂસીને બચાવેલી રકમમાંથી મા થોડો મોહનથાળ ને સુખડી કરતી ક્યારેક ઘી ઓછું પડે તો ક્યારેક
એલચી ન મળે પણ એના સ્વાદમાં માની ભારોભાર લાગણી નીતરતી
એટલે જ તો એકાદ ટુકડો લેવા કેટલાય કજિયા કરતાં….
ને મા સમજાવતી, ‘બેટા, એમ થોડું ખવાય હરતાં ફરતાં….?’
આજે જુદા જુદા રંગની…. જુદા જુદા પ્રાંતની…. નામેય ન આવડે એવી આઠ-દસ મિઠાઈનાં બોક્સ ફ્રિજમાં પડ્યાં પડ્યાં ઠરે છે, અને હરતાં ફરતાં એની સામે જોતાં જઈએ છીએ તો પણ
હવે મોંમાથી નાનપણ જેવી તીવ્ર ઈચ્છાનું પાણી ક્યાં ઝરે છે…!?
ધનતેરસે સુંવાળી વણતાં વણતાં મા, બેસતા વરસે કોણ કોણ આવશે તેની યાદી કરાવતી પછી કોનું સ્વાગત કઈ રીતે કરશું –
એવા ઉમળકાના ચોસલા પાડતી.
કોઈને ગરમ નાસ્તો ને કોઈને કોરો કોઈને ચા કે શરબત ને બાળકોને દૂધનો કટોરો એના જર્જરિત થઈ
ગયેલા નાના પર્સના છેલ્લા સિક્કા સુધી અકબંધ રહેતો માનો મોંઘેરો ઉમંગ ક્યાંથી લાવવો…?
આજે પાંચ દિવસની રજામાં ‘આઉટ ઑફ સ્ટેશન’નું આયોજન કરી એ બધીયે ‘ઝંઝટ’માંથી છૂટવા મથતી આપણી વૃત્તિ પર એ રંગ કેવી રીતે ચડાવવો….?
બોનસ, ડી.એ. ડિફરન્સ કે એરિયર્સ… કશું જ નહીં માની ત્રણ મહિનાની બચત ને પપ્પાના બે મહિનાના ઓવરટાઈમમાંથી દિવાળી કરવાની પણ તોય કોઈ બેરિયર્સ નહીં….
દિવાળીની રાત્રે જાતે ધોઈને…. હાથ દઈને ગડી કરી ગાદલા નીચે મૂકી ને
ઈસ્ત્રી કરાયેલો ડ્રેસ બેસતા વર્ષે વટભેર પહેરવાનો જે આનંદ હતો, તે આનંદ આજે રંગબેરંગી કપડાંથી ઠાંસોઠાંસ ભરેલા વૉર્ડરોબમાં ક્યાં સંતાતો ફરે છે –
એ જ સમજાતું નથી.
ખરેખર…. આપણે મોટાં થઈ ગયાં…. અને આપણી દિવાળી નાની થઈ ગઈ….!!🍂🍃